Vandaag voor het eerst bij ‘mijn’ nieuwe internist geweest. Best wennen na 13 jaar bij dezelfde, in een ander, voor mij vertrouwd ziekenhuis. Een fijn mens overigens, mijn vorige internist. Betrokken, warm en zachtaardig, met veel vertrouwen in de patiënt en ruimte voor eigen inbreng. Maar niet een heel daadkrachtig iemand die me in niet mis te verstane woorden vertelde waar het op stond.
Inmiddels ken ik mijn interniste, Dokter C, alweer ruim zeventien jaar. Dat is al zolang als ik diabeet ben (bewust althans). Kort na de diagnose type 1 kwam ik voor het eerst bij haar op de poli en ik merkte meteen dat het een fijne arts was, die me serieus nam en bij wie ik me veilig voelde. Lees verder “Een openhartig gesprek met dokter C – Judith”
Al jaren ga ik met tegenzin naar de internist. En dat is niks persoonlijks, want ze zijn stuk voor stuk (ik heb er al heel wat versleten) allemaal even aardig en even kundig. Het gaat me meer om het feit dat ze zich zo vastklampen aan hun protocollen. Lees verder “Column Câthy – Een oproep aan de internisten van Nederland”
”Misschien ga je dit heel raar vinden, maar als je kinderen wilt, bespreek dat dan eerst even met mij, oké?” Met verbaasde en verwarde ogen keek ik de vrouwelijke, relatief jonge internist aan.
Ik ben verhuisd naar de andere kant van het land. Mijn geliefde achterna, die ik na jaren daten zomaar in het wild tegenkwam, natuurlijk net toen ik het daten had opgegeven. Dat is op zichzelf al een hele stap, maar met diabetes krijgt zo’n verhuizing een extra dimensie. Lees verder “Column Juliette – daten met zorgverleners”
ééndiabetes 