Sinds een half jaar woon ik samen. Na de eerste euforie (geen twee uur reizen om elkaar te zien, niet steeds afscheid nemen, burgerlijke dingen doen zoals naar het tuincentrum op zondag), worden ook de minder idyllische kanten van samenwonen zichtbaar. Lees verder “Column Juliette – Inwonend met diabetes”
Jarenlang kon ik op de vraag naar complicaties bij diabetes antwoorden ‘Nee hoor, niets aan de hand’. Lees verder “Column Juliette – Poezelige Pootjes”
Ik beschik over een aardige dosis hersencellen, vind ik zelf. Toch word ik jaarlijks weer geconfronteerd met een bijna onneembare hindernis: de zorgpolis voor het nieuwe jaar. Omdat ik nu écht geen chocolade kon maken van de voorwaarden besloot ik te bellen. Lees verder “Column Juliette – Met handen en voeten gebonden”
Mijn tassencollectie is, voorzichtig uitgedrukt, tamelijk uitgebreid. Ik ben op iedere gelegenheid voorbereid, al moet ik zeggen dat de modellen ‘waar lekker veel in kan’ oververtegenwoordigd zijn. Je ziet mij ook zelden zonder tas, maar dat heeft vooral te maken met praktische overwegingen. Lees verder “Column Juliette – Tassen en ander damesleed”
Ik word tante! Ik ben al tante van het leukste neefje ter wereld, maar hij krijgt er over een paar maanden een concurrent bij. En tussen alle blijdschap door, kwam ineens míjn diabetes om de hoek kijken… Lees verder “Column Juliette – Alles is familie”
We leven in een wereld vol geluiden. Apparaten met trillingen, alarmen en meldingen die op gepaste en ongepaste momenten afgaan. Lees verder “Column Juliette – Jouw piep of de mijne?”
ééndiabetes 