Beste jongen in de trein,
Ergens tussen Den Haag en Delft stapte je in de trein en je ging een rij verder, schuin tegenover mij zitten.

Beste jongen in de trein,
Ergens tussen Den Haag en Delft stapte je in de trein en je ging een rij verder, schuin tegenover mij zitten.

Op mijn werk bij Eurotransplant komen de donormeldingen en updates binnen op een groot scherm. Hier begon ik voor het eerst te merken dat ik soms de verschillen niet helemaal goed zag tussen vijven, drieën en achten. (meer…)

Het kan zijn dat ik een beetje perfectionistisch bent, maar voor mijn gevoel vlogen mijn bloedsuikers de afgelopen tijd alle kanten op. Na wat ziekenhuis-frustraties (zie vorige column) heb ik toch maar weer contact opgenomen met de diabetes-afdeling van mijn nieuwe ziekenhuis. (meer…)

Op het moment ben ik aan het wisselen van diabetesverpleegkundige en internist en hoewel ik nog geen afspraak heb gehad, heb ik nu al een beetje spijt. (meer…)

Bij het hebben van een beperking of aandoening komt automatisch de acceptatie ervan om de hoek kijken. Dat kan nogal een dingetje zijn, want voordat je daar bent aangekomen, doorloop je over het algemeen de fases die er aan vooraf gaan; boosheid, ontkenning, onderhandelen en depressiviteit. (meer…)

Het is voorbij, mijn periode van super suikers met als beloning een prachtig Hba1C is voorbij en daar baal ik van. (meer…)

Terwijl ik in een lift sta controleer ik even snel mijn bloedsuiker. De man die bij mij in de lift staat vraagt meteen ‘Heeft u suiker?’ en ik knik. (meer…)

Het is eigenlijk bezopen dat ik voor die tien minuten dat ik in zijn kamer zit, onderhand een half uur heen en een half uur terug moet rijden, maar ik troost me met het feit dat dit in de toekomst hopelijk allemaal digitaal kan. (meer…)