Auteur: Sanne

Op een dag kwam ik heel chagrijnig thuis. Ik had mijn vrienden op weg naar school niet bij kunnen houden. De heuvel die ik normaal fluitend op fietste had ik op moeten lopen. In dat tochtje van 7.5 kilometer hadden mijn fietsmaatjes drie keer op me moeten wachten. Ik wist het zeker: die stomme fiets was gewoon stuk! Mijn ouders vonden dat ik het maar even moest aankijken. Toen de dag erna en de dagen daarna die fiets nog steeds stuk leek kreeg ik een andere. Eentje met versnellingen. Daarmee kwam ik de heuvel gelukkig wel weer op.

“Ik wist niet dat jij suikerziektepatient bent!” riep een collega laatst toen mijn pomp een verstopping had die en public gefixt moest worden. Ik zweeg even. Er zijn weinig woorden die ik vervelender vind dan het woord suikerziekte, en al helemaal als daar terloops het woord patiënt achter wordt geplakt. Als die woorden dan ook nog eens betrekking hebben op mij, dan ben ik niet meer zo lief en onschuldig als ik eruit zie.

Lief persoon met diabetes,

Guttegut, wat was dit een jaar, gelukkig is 2020 bijna klaar. Het kan ook diabetes-wise alleen maar beter gaan, maar dan moeten we wel eerst het consensusdocument van de NDF verslaan.

Geachte minister van Ark, beste Tamara,

Afgelopen zaterdag, op Wereld Diabetes Dag, besteedde u op LinkedIn aandacht aan deze klote aandoening.

“Ben je wel eens een beetje zweterig en hongerig wakker geworden na een avond flink drinken?” Ze knikte. “Nou dan had je dus een hypo! Fijn toch dat je weet hoe dat voelt?”. Ze keken beide triomfantelijk over hun zojuist verworven inlevingsvermogen. Aan de ene kant een studente geneeskunde die later internist wil worden, aan de andere kant een internist die ons college had gegeven. Ik zat ertussen en wilde eigenlijk alleen maar heel hard in hun oren gillen dat ze helemaal niet weten hoe een hypo voelt. Een hypo is namelijk zoveel meer dan alleen een beetje trillerig zijn.

Een blik op mijn telefoon vertelt me dat het 14.53 is. Ik zucht. Over 7 minuten heb ik een sollicitatiegesprek en mijn pomp begint net als een malle te alarmeren dat mijn bloedglucose te laag is. Waarom moet dat precies nu? Toen ik een kwartier ervoor wegfietste van huis zat ik nog op 8.3 mmol/l!

Ik ben niet boos, maar wel heel erg teleurgesteld. En verdrietig. Okay, ik ben eigenlijk ook wel boos. Toen de NDF van de daken gilde dat er een nieuw consensusdocument (1) over CGM-vergoeding zou komen en dat ervoor gezorgd zou worden dat daarmee veel meer persoonsgerichte zorg mogelijk zou zijn had ik een heleboel hoop, maar met het openen van het PDF’je werd die hoop met de grond gelijk gemaakt. Het is er niet op vooruit gegaan. Het is alleen maar oneerlijker geworden. Ik voel me tevens in de steek gelaten door organisaties die in het belang van de mens met diabetes zouden moeten handelen. Die lijken er namelijk erg trots op te zijn. (meer…)