Laatst kreeg ik een jaarverslag van een diabetesorganisatie binnen. Er stond in dat ze aankomend jaar “zeker meer aandacht zouden gaan besteden aan jongeren en jongvolwassenen met type 1 diabetes”. Zij zijn niet de enige. Het onderwerp jongeren en jongvolwassenen is booming. Vooral in combinatie met het woord “participatie”. Want als je als organisatie aan jongerenparticipatie doet, dan hoor je er hélémaal bij!
(meer…)Categorie: Ervaringen
-
Het mooiste aan diabetes ben jij | Anne
Ziek zijn kan best gezellig zijn, als je maar niet alleen bent. Precies daarom raad ik iedereen met type 1 diabetes (of welke ziekte dan ook) aan om ooit eens te kletsen met iemand die het ook heeft. Je geneest er niet van, maar het troost en verzacht meer dan alle andere dingen op de momenten dat je het even moeilijk hebt.
(meer…) -
Soms is het fijn als het zichtbaar is | Sanne
Laatst had ik een vervelende sensor. Hij zat er al drie dagen langer op dan de bedoeling was. Kwestie van even los halen, opladen en herstarten. In mijn ogen gaat een sensor mee zolang als hij het doet, niet zolang als Medtronic heeft bedacht dat hij het zou moeten doen. Er waren twee blaren ontstaan onder de tape en die deden behoorlijk zeer, hij liet langzaam los en hij gaf regelmatig aan dat de sensor geupdate werd, waardoor je tijdelijk geen sensorwaardes ziet. Genoeg redenen dus om de sensor eraf te halen.
(meer…) -
Als je lijf schreeuwt om eten | Over hypo-eetbuien
Een heftige hypo is als een gigantische schreeuw vanuit het diepste van je lijf om voedsel. Het is als je hoofd in een waterkom, je hart overal voelen bonken, terwijl je door de gang strompelt, zoekend naar energie om je brein bij de les te houden. Het is honger zoals de natuur hem bedoeld heeft. Een primair overlevingsmechanisme van bovengemiddelde klasse, want het werkt als een tierelier. Alle remmen zijn compleet verdwenen. Het hoofd kan nog maar aan één ding denken: voedsel. Hoe meer suiker, hoe beter.
(meer…) -
Een insulinepomp-zakje | Câthy
Ik ga trouwen! En dat is leu-heuk! Als rasechte planner loop ik volgens het internet 3 maanden voor op schema. Maar zo ken ik mezelf. Aan enthousiasme geen gebrek. Bij mijn moeder trouwens ook niet. Die heeft verschillende malen subtiel laten weten dat ik toch echt snel trouwjurken moest gaan passen. Want dat leek haar zo leuk. Nou vooruit dan, mam!
(meer…) -
Lennie is stuk | Sanne
Lennie is stuk. Zijn leven hing al een tijdje aan een zijden draadje, maar toen ik iets te enthousiast met mijn rugzak langs een boom liep, brak het. Het zat eraan te komen, maar toch vind ik het heel jammer. Lennie is namelijk veel meer dan een leuke miniatuur leeuwenknuffel die mijn rugzak opvrolijkt. Lennie is een symbool. Maar nou is ‘ie dus stuk.
(meer…) -
De spagaat van patiënt en student in de hulpverlening | Anne
Mijn hele diabetesgeschiedenis staat gepubliceerd op het internet. Alle ellende, blijdschap en verdriet heeft een plekje in mijn columns gekregen, van de dag van mijn diagnose tot vandaag. Iedereen kan met wat simpele Google zoektermen alles zien en lezen: hoe ik op eigen houtje alle insulinepompen een week aan mijn lijf plak, hoe ik prik met iemand anders lancet en prikpen, hoe mijn hypo-eetbuien eruit zien, hoe ik er soms compleet doorheen zit … er is maar weinig wat onbesproken blijft. Maar met het oog op de toekomst vind ik dat soms ook lastig.
(meer…) -
Patronen | Nora
De mens valt terug in vanzelfsprekendheden: tradities, gewoontes, iedereen heeft wel ergens een patroontje. Hoe meer je patronen handhaaft en volgt, hoe minder energie het je kost. Denk maar eens wanneer je een nieuwe baan of woning hebt, waarin je die patronen weer opnieuw ontwikkelt. Of denk terug aan het moment dat je diabetes kreeg waar je je hele levenspatroon moest aanpassen en deze zo goed mogelijk probeert te handhaven. Want suikers houden niets liever van rust, regelmaat en structuur.
(meer…)
ééndiabetes 