Een heftige hypo is als een gigantische schreeuw vanuit het diepste van je lijf om voedsel. Het is als je hoofd in een waterkom, je hart overal voelen bonken, terwijl je door de gang strompelt, zoekend naar energie om je brein bij de les te houden. Het is honger zoals de natuur hem bedoeld heeft. Een primair overlevingsmechanisme van bovengemiddelde klasse, want het werkt als een tierelier. Alle remmen zijn compleet verdwenen. Het hoofd kan nog maar aan één ding denken: voedsel. Hoe meer suiker, hoe beter.
(meer…)Auteur: Anne
-
De spagaat van patiënt en student in de hulpverlening | Anne
Mijn hele diabetesgeschiedenis staat gepubliceerd op het internet. Alle ellende, blijdschap en verdriet heeft een plekje in mijn columns gekregen, van de dag van mijn diagnose tot vandaag. Iedereen kan met wat simpele Google zoektermen alles zien en lezen: hoe ik op eigen houtje alle insulinepompen een week aan mijn lijf plak, hoe ik prik met iemand anders lancet en prikpen, hoe mijn hypo-eetbuien eruit zien, hoe ik er soms compleet doorheen zit … er is maar weinig wat onbesproken blijft. Maar met het oog op de toekomst vind ik dat soms ook lastig.
(meer…) -
Wel of geen type 1? – Anne
Als ik naar de dokter ga, doe ik dat met een lijstje vol met kant-en-klare diagnoses. Doe-het-zelf-dokteren is wel mijn ding. Heerlijk vind ik het, om aan de hand van een rijtje klachten te gaan zoeken naar een oorzaak. Veel mensen vinden dat maar niks omdat ze zich een beetje hypochonderig gaan gedragen als ze al die gekke diagnoses zien. Ze denken meteen dat ze iets heftigs hebben. Ik heb last van het tegenovergestelde en noem mezelf wel eens gekscherend een hyperchonder (als in: het tegenovergestelde van hypochondrie, dus denken dat je nooit iets mankeert). Zo heeft het een eeuwigheid (lees: half jaar) geduurd voordat bij mij de diagnose type 1 diabetes is gesteld.
(meer…) -
Diabetes voor twee | Anne
Ze was vier toen ze type 1 diabetes kreeg. En hoewel naalden, pompen en prikken voor mij de normaalste gang van zaken zijn, vind ik het indrukwekkend om zo’n grote pomp aan zo’n klein meisje te zien. Om te prikken in haar smalle vingers. En de sensoren en infusen op haar jonge lijfje te zien zitten. Ik vind het klote om haar pepernoten te moeten afwegen. En om haar sensor te checken terwijl ze slaapt. Ik vind het stom dat iedereen haar extra in de gaten moet houden. Dat ze nooit beter zal weten dan dat ‘eten’ verbonden is aan allerlei gedoe en getalletjes. Dat ze ooit te maken krijgt met de dingen waar ik nu ook tegenaan loop, en dat ik daar niks aan kan doen. Want ik weet hoe het is, en ik gun haar beter.
(meer…) -
Laat ze maar lekker denken | Anne
Ik sta voor een realistische benadering van type 1 diabetes. Niet alleen maar ellende en complicaties. Ik wil laten zien dat we gewoon mee kunnen doen. Dat we veel kunnen bereiken en dat ziekte daarin geen beperking, maar een middel is. Een ervaring, waar je iets mee kunt. Dat je ondanks diabetes een heel leuk leven kunt hebben. Dat je er iets mee kunt doen en iets door kunt betekenen. Maar daarin zit ook een grote paradox …
(meer…) -
Zo’n hypo is zo erg nog niet – Anne
Ik kijk naar de eindeloze rij kleurrijke sapjes in de koeling van de supermarkt. Zoiets zou ik nooit kopen. Veel te snelle suikers. Veel te veel bloedsuikerpieken. Toch neem ik een kokos-banaan-sinaasappelsapje uit het rek. En verderop nog een blikje cola zero. En een pak melk. Mijn hoofd dwaalt af naar de voorraad slimpie die ik thuis heb staan. Langzaam begint het tot me door te dringen: dit klopt niet. Te veel drinken aan mijn hoofd. Hyper?
(meer…) -
Hoe diabetes mijn studiekeuze heeft beïnvloed – Anne
Van binnen ril ik vaak als mensen benadrukken hoe ze hun ziekte zien als een gift. Hoe erg ze nu kunnen genieten van de kleine dingen. Dat ze zich realiseren dat het leven zo kostbaar is. Kots. Kots. Kots. Diabetes is kut. Hypo’s waarbij je voedsel naar binnen schranst tot je je een plofkip voelt, zijn lelijk. Schimmelinfecties zijn lelijk. Blauwe plekken, bloeduitstortingen en spuitplekken zijn lelijk. Niet durven slapen omdat je bang bent om niet wakker te worden, is lelijk. En honderden euro’s voor sensoren dokken, is ook lelijk.
(meer…) -
Mijn diabetesverpleegkundige is een bijzonder soort – Anne
Je zou het misschien niet zeggen, maar ik ben helemaal geen makkelijke patiënt. Ik weet vrij veel over diabetes, gezondheid en ziekenhuizen. Ik ben hartstikke eigenwijs en heb bovendien in de loop van mijn studie een heel duidelijke mening gevormd over hoe ik vind dat ‘goede zorg’ eruit moet zien. Ik ben kritisch en dat wéét ik. Het is niet makkelijk om mij als patiënt tevreden te krijgen.
(meer…)
ééndiabetes 